Za lat pięćdziesiąt siądzie przy fortepianie 
(będzie miała wówczas wiosen siedemdziesiąt cztery) 
babcia, co nosiła jumpery 
i przeżyła wielką wojnę nudną niesłychanie. 
Babcia, za której czasów jeździły tramwaje, 
Samolot pierwszych kroków uczył się po niebie, 
A ludzie przez telefon mówili do siebie, 
Nie widząc się nawzajem. 
Babcia pamiętająca Krakusa i Wandę, 
A w każdym razie Piłsudskiego i Focha, 
Która się upajała jazz-bandem i odbierała listy od listonosza, 
Której młodość zeszła marnie, bez kikimobilu, 
Biofonu, wirocyklu i astrodaktylu, 
Wpatrzona w film swój zblakły z uśmiechem tęsknoty, 
Zagra na fortepianie staroświeckie fokstroty. 

Zawsze lubiłam ten wiersz Marii Jasnorzewskiej. Zabawnie było myśleć sobie, że kiedyś – kiedyś zostanie się babcią, a najnowocześniejsze wynalazki czy gadżety, przejdą do historii. Wiedziało się o tym, ale się w to nie wierzyło. No bo jak to? Przecież ja -JA – jestem niezmienna. To inni się starzeją, siwieją, grubną i łysieją…To moi rodzice, wujkowie i ciotki mają po pięćdziesiąt lat, a nie ja. Ja na zawsze zostanę młoda, prawda?

No, niestety, nie do końca – i nas nadgryza ostry ząbek czasu.

Starość nas zaskakuje, tak jak zima drogowców. Wchodzi w nasze odwieczne przyzwyczajenia, plany, projekty i wszystko psuje. Bo nie dajemy rady. Bo nasze ciało nie nadąża. Bo musimy nieco zwolnić obroty.

Dużo o tym myślę ostatnio, nie tylko z powodu oczekiwanego lada dzień lądowania Benia po naszej stronie życia.

Jak mamy się odnaleźć w naszej starości, skąd czerpać wzorce, kogo pytać o drogę?

Nasza kultura młodości, plastikowego piękna i sprawności fizycznej nade wszystko, raczej nam nie pomaga. Nasze babcie już dawno odeszły, a mamy niekoniecznie dobrze odnajdywały się w roli babć. Na szczęście istnieje w literaturze babcia aeterna, czyli pani Mila Borejko, a także sama pani Musierowicz, które rzucają spory snop pozytywnego światła na tę sferę życia. No i byłabym zapomniała o ukochanej Miss Marple, siwej, drobnej i kruchej, ale jednocześnie twardej i ostrej jak szydełko, którym nieustannie dziergała setki niemowlęcych sweterków i czapeczek…

Tak, powieściowe babcie, to może być dobry trop na dobry początek tworzenia swojego idealnego archetypu babci.

Z dzieciństwa pamiętam Babunię Milunię z „Królestwa Bajki” Ewy Szelburg-Zarębiny, w niezrównanej interpretacji ilustratorskiej Marii Orłowskiej-Gabryś. Marzyłam o tym, żeby mieć taką babcię…Babcię – czarodziejkę, babcię – przewodniczkę do świata baśni. Uroczo siwą, w pięknym czepeczku i prześlicznej sukni; posiadaczkę tajemniczej szafy z tajemniczą księgą oraz właścicielkę zawrotnie pachnącej spiżarni; znającą wszystkie sekrety świata.

Babunia – Milunia była to najmilsza na świecie staruszeczka. Twarz jej, uśmiechająca się spod szerokich falban białego, rurkowanego czepca, choć pomarszczona, rumiana była jak jabłuszko, a przezroczyste stare ręce, pełne pieszczot, zawsze były w pogotowiu do wyciągania łakoci z przepastnych kieszeni fiołkowej, suto marszczonej sukni, od której paska zwieszał się dzwoniący – brzęczący pęk kluczy – ulubiona zabawka Boba.

Ojej, aż mnie zakłuła tęsknota za dzieciństwem…w którym wszystko było baśniowe i oczywiste jednocześnie; które było zaludnione postaciami z ulubionych książek – a każda z nich na wyciągnięcie pełnej marzeń dłoni.Ach, porównanie Babuni – Miluni ze współczesnymi starszymi paniami, obleczonymi w elastyczne legginsy do kolan i w obcisłe tiszerty z nadrukiem I love Paris – wypada zdecydowanie na korzyść Babuni. Prawdopodobnie legginsowe babcie są równie miłe i kochane przez swoje wnuki, jak ich baśniowy odpowiednik, ale ta różnica w zachowaniu i wyglądzie! Inne babcie teraz rządzą.  A jaką babcią ja mam być?

Taki model babciostwa chyba mi nie odpowiada, chociaż podziwiam formę, poczucie humoru i dystans do siebie.