Zawsze lubiłam ten wiersz Marii Jasnorzewskiej. Zabawnie było myśleć sobie, że kiedyś – kiedyś zostanie się babcią, a najnowocześniejsze wynalazki czy gadżety, przejdą do historii. Wiedziało się o tym, ale się w to nie wierzyło. No bo jak to? Przecież ja -JA – jestem niezmienna. To inni się starzeją, siwieją, grubną i łysieją…To moi rodzice, wujkowie i ciotki mają po pięćdziesiąt lat, a nie ja. Ja na zawsze zostanę młoda, prawda?

No, niestety, nie do końca – i nas nadgryza ostry ząbek czasu.

Starość nas zaskakuje, tak jak zima drogowców. Wchodzi w nasze odwieczne przyzwyczajenia, plany, projekty i wszystko psuje. Bo nie dajemy rady. Bo nasze ciało nie nadąża. Bo musimy nieco zwolnić obroty.

Dużo o tym myślę ostatnio, nie tylko z powodu oczekiwanego lada dzień lądowania Benia po naszej stronie życia.

Jak mamy się odnaleźć w naszej starości, skąd czerpać wzorce, kogo pytać o drogę?

Nasza kultura młodości, plastikowego piękna i sprawności fizycznej nade wszystko, raczej nam nie pomaga. Nasze babcie już dawno odeszły, a mamy niekoniecznie dobrze odnajdywały się w roli babć. Na szczęście istnieje w literaturze babcia aeterna, czyli pani Mila Borejko, a także sama pani Musierowicz, które rzucają spory snop pozytywnego światła na tę sferę życia. No i byłabym zapomniała o ukochanej Miss Marple, siwej, drobnej i kruchej, ale jednocześnie twardej i ostrej jak szydełko, którym nieustannie dziergała setki niemowlęcych sweterków i czapeczek…

Tak, powieściowe babcie, to może być dobry trop na dobry początek tworzenia swojego idealnego archetypu babci.

Ojej, aż mnie zakłuła tęsknota za dzieciństwem…w którym wszystko było baśniowe i oczywiste jednocześnie; które było zaludnione postaciami z ulubionych książek – a każda z nich na wyciągnięcie pełnej marzeń dłoni.Ach, porównanie Babuni – Miluni ze współczesnymi starszymi paniami, obleczonymi w elastyczne legginsy do kolan i w obcisłe tiszerty z nadrukiem I love Paris – wypada zdecydowanie na korzyść Babuni. Prawdopodobnie legginsowe babcie są równie miłe i kochane przez swoje wnuki, jak ich baśniowy odpowiednik, ale ta różnica w zachowaniu i wyglądzie!Inne babcie teraz rządzą.A jaką babcią ja mam być?

Nie dla nas rurkowane czepeczki i suto marszczone suknie. Jednak policzki jak jabłuszka i srebrzyste włosy są opcją jak najbardziej wybieralną…kiedyś.

Mogę nie wyglądać jak Babunia – Milunia, mogę nosić spodnie i swetry oversize ( takie uwielbiam), ale mogę mieć w sobie jej ducha! Mogę być dla swoich wnuków bramą do Królestwa Baśni, ale też pewnym drogowskazem w tym pokręconym świecie. Mogę nazywać zło złem, a dobro dobrem; uczyć, że warto być prawym, chociaż to nie zawsze popłaca i że raz utracony honor trudno jest odzyskać. Przede wszystkim zaś mogę im pokazać tę najpiękniejszą Księgę, najpierwszą ze wszystkich ksiąg, Tą, od której wszystko się zaczęło…i która obiecuje, że cokolwiek się z nami po drodze stanie, na końcu i tak czeka nas prawdziwy Happy End.

Chciałabym, żeby moje dzieci i wnuki były pewne, że – podobnie jak książkowi Jaś, Staś, Barbarka i Bobo – „jakkolwiek by nie szły, zawsze na końcu ich drogi znajdzie się niziutki, bielutki domeczek Babuni – Miluni”.

Tak. A poza tym przygotowywanie łakoci dla wnuków, chomikowanie czekolad z orzechami oraz wypiekanie szarlotek i bułeczek z cynamonem, jest z pewnością jednym z najpiękniejszych aspektów babciostwa.

Nie mogę się doczekać.

Beniu, przybywaj!