Pobudka. Otworzyłam oczy i poczułam, że w głowie wciąż mi ciężko jakoś, po wczorajszym. Odsunęłam chłopa, który z butami leżał w poprzek łóżka i chwiejnie stanęłam na nogach. Po omacku poszłam do kuchni, gdzie drżącą ręką nalałam sobie do pełna. No, nareszcie lepiej. Jak człowiek wypije, to czuje, że żyje. Przypomnialam sobie, że dzieciaki od czterech dni nie jadły, bo mamusia z tatusiem poszli w odwiedziny i zapomnieli wrócić. No, ale wróciliśmy – pomyślałam – mają szczeniaki szczęście w życiu. Podniosłam z podłogi tylko trochę rozdeptaną czekoladę – No, krótko leżała – zachichotałam.

– Dzieciaki, chodźta, mata jeść – wrzasnęłam. Ze wszystkich kątów domu zaczęły wyłazić kudłate, zaropiałe stwory w podartych podkoszulkach.

– Mamo, mamo, jedzenie przyniosłaś – dzieciaki zaczęły całować mnie po rękach i łapać za nogi.

– No, no, wiecie komu mamy dziękować za czekoladę i że rodzice nareszcie mają trochę radości w życiu -ukradkiem otarłam łzę z oka.

Zza rządka butelek po wódce stojących na parapecie, wyciągnęłam święty obrazek. Poplułam na szkło, żeby przejaśniało i starłam pajęczynę snującą się z ramek. Przed nami rozjarzyło się poczciwe oblicze Jarosława, Polskizbawa. Oparłam obrazek o butelki i zapaliłam ogarek. – A lećże po ojca – pogoniłam najstarsze.