Zostało tylko kilka dni. Tegoroczny Adwent, może dlatego, że krótszy, jakoś bardziej dał się odczuć, przynajmniej w Dużym Domu. Mama mocniej niż zwykle zanurzyła się w tę niezwykłą przestrzeń oczekiwania. Każde czytanie było jakby pierwszy raz słyszane, a jednocześnie znane tak dobrze, jak własne ciało. Najpierw Głos, który rozlega się w mroku, który każe… Czytaj dalej Ostatnia prosta
Taka pora. Szare godziny, wczesne ciemności, przenikliwe zimno. Rano, raniutko słabe światełka nieśmiało rozpraszają mrok. Nagle łączą się w świetlisty strumień, wzbierają mocą, ciemność ustępuje. Rorate coeli. Jaka szkoda, że tak boimy się tych ciemności, tej ciszy, tego oczekiwania. Ciemność jest dobra. Jest przeniknięta tajemnicą, a jednocześnie bezpiecznie osłania nas, otacza swoją aksamitną miękkością. Jesteśmy… Czytaj dalej Ciemno i daleko
