Szczerze mówiąc, scenariusz wydarzeń, w jakich teraz uczestniczymy, godny jest wyobraźni kreatywnego siedmiolatka: wszyscy sobie żyli normalnie, aż tu nagle na świecie pojawił się groźny wirus i nikt nie mógł wychodzić z domu i wcale nie było szkoły i wszystkie dzieci na ziemi musiały się uczyć przez komputer, a w sklepach przez miesiąc nie było… Czytaj dalej Życie w czasach zarazy
Czas, obok akceptacji, jest źródłem największej rodzicielskiej frustracji, wymieszanej z piekącym poczuciem winy oraz całkiem sporą dawką tęsknoty za dawnymi, dobrymi czasami bezdzietności. Pamiętam, że jako młoda mama, borykająca się z problemem równowagi życiowej pomiędzy mną jako mamą a mną jako osobą oraz, rzecz jasna, przygnieciona tym nieszczęsnym poczuciem winy, że poświęcam dzieciom zbyt mało… Czytaj dalej Alfabet Mamy z DD: C jak czas
Amerykańska lekarka i autorka wielu książek o wychowaniu, Meg Meeker, często powtarza, że dziecko czy nastolatek ze zdrowej, kochającej się i wzajemnie wspierającej rodziny, nie ma powodu do buntu. Mama pamięta, że kiedy zacytowała to zdanie przy swojej najstarszej córce, która miała wtedy piętnaście czy szesnaście lat, usłyszała: O jak to dobrze! Zawsze… Czytaj dalej Alfabet Mamy z DD: B jak bunt
Mama ma wrażenie, że akceptacja w dzisiejszych czasach staje się kolejną obowiązującą religią, obok ekologii, zmian klimatycznych i dobroludzizmu; jest pierwszym i najważniejszym przykazaniem współczesnego świata. Słownikowa definicja jest prosta: akceptacja (z łac. acceptatio, dosł. przyjmowanie) to uznanie, aprobata, potwierdzenie czegoś, pogodzenie się z czymś, czego nie można zmienić, uznanie czyichś cech postępowania za zgodne z… Czytaj dalej Alfabet Mamy z DD: A jak „Akceptacja”
Joasia i Filip w Białogórze Jakie Mamo popełniłaś błędy i wypaczenia? To jest naprawdę trudne pytanie, bo Mamy bloga czytają zarówno dużodomowe dzieci jak i szerokie grono ich znajomych, ale okej, do kilku rzeczy Mama może się przyznać publicznie, a niech tam. Jak wiadomo, wychowując dzieci nie uniknie się błędów, niestety. Mama nie jest… Czytaj dalej Gone with the wind, część 2
Lanckorona, lipiec 1998 – Mamo, Mamo, jak to było, kiedy miałaś małe dzieci? Miałaś duży dom? Duże mieszkanie? Duży porządek? Takie pytania zasypują ostatnio Mamowe instagramy i fesjbuki. Coś jest w nas takiego, że kochamy opowieści z dawnych lat i Mama, dosyć niespodziewanie, ze zdumioną uciechą odnalazła się była w grupie seniorów, co to „patrzcie,… Czytaj dalej Gone with the wind
Często słyszę od obcych ludzi podszyte nutką zazdrości westchnienie „Macie szczęście, że udało się wam TAK dobrze wychować pięcioro dzieci…” TAK dobrze oznacza, że nasze dzieci – pomijając normalne zrywy lenistwa, słomianych zapałów, wściekłości bez powodu tudzież obrażania się na świat i okolice – są na ogół zdyscyplinowane, kulturalne, ładnie się wysławiają, uczą się… Czytaj dalej Przepis na ideał
