Co jakiś czas pojawiają się w sieci memy na których widzimy dzieci z naszej odległej galaktycznej epoki lat siedemdziesiątych czy osiemdziesiątych, robiące fikołki na trzepaku czy grające w piłkę na, o zgrozo, asfaltowym podwórku. Podpis jest zawsze ten sam – jeśli masz podobne wspomnienia, podaj dalej. To prawda, mam podobne wspomnienia. Pierwszy raz wyszłam sama… Czytaj dalej Pozwolić odejść
Jeśli jesteście ciekawi, co takiego porabia dużodomowa Marysia, która, jak to być może pamiętacie, pozostawiła wszystkie swoje sieci i odjechała w siną dal, to przeczytajcie jej własnoręczny reportaż. To jest newsletter, który Marysia wysłała do wspólnoty Emmanuel, ale Mama uważa, że szkoda zmarnować kawałek takiej dobrej literatury. Czytajcie i podziwiajcie! Neues aus der… Czytaj dalej Wieści z oddali
Mrugaj, mrugaj gwiazdko mała, Gdzie jesteś, wiedzieć bym chciała… Obyśmy spojrzeli na siebie nawzajem inaczej niż zwykle. Obyśmy potrafili usłyszeć to, co wypowiadane tylko sercem. Obyśmy potrafili na chwilę przysiąść na progu, aby popatrzeć w niebo. Czy potrafimy zobaczyć to, co niewidoczne dla oczu: Dzieciątko, maleńkie jak wróbelek, złożone w żłóbku naszych splecionych dłoni?… Czytaj dalej Gwiazdka
Zostało tylko kilka dni. Tegoroczny Adwent, może dlatego, że krótszy, jakoś bardziej dał się odczuć, przynajmniej w Dużym Domu. Mama mocniej niż zwykle zanurzyła się w tę niezwykłą przestrzeń oczekiwania. Każde czytanie było jakby pierwszy raz słyszane, a jednocześnie znane tak dobrze, jak własne ciało. Najpierw Głos, który rozlega się w mroku, który każe… Czytaj dalej Ostatnia prosta
Mama jakiś miesiąc temu napisała tytuł i na chwilkę odeszła od komputera. Chwila nieco się przeciągnęła, ale nic to, ostatecznie czas jest pojęciem względnym, nieprawdaż. W głowie Mamy, która usiłuje sobie poukładać dni, które minęły (ups, niechcący powiało poezją), wiruje kołowrót miejsc, ludzi, wrażeń, powrotów i wyjazdów. Mama spróbuje ten wir jakoś spowolnić, a… Czytaj dalej Podróże. Tym razem opowiada Mama.
Historia kina zna taki specjalny gatunek kinematografii, określany mianem „filmów drogi”. W jakimś sensie ich „protoplastą” jest Odysea, a archetypem – życie każdego z nas, które zmienia się, ale się nie kończy. Idąc tym odwiecznym tropem – mając też oczywiście inne, daleko ważniejsze przyczyny – postanowiliśmy trzykrotnie wyruszyć tej jesieni na Ukrainę, by poznać… Czytaj dalej Kresy. Opowiada Tata
Ktoś ostatnio do Mamy zwrócił się z pytaniem, które jednocześnie było zakamuflowanym zarzutem, dlaczego Mama na swoim blogu nie boryka się z problemami współczesnego świata i Polski, tylko opisuje wschody i zachody słońca, ogień na kominku i takie tam mieszczańskie, a może nawet filisterskie, horyzonty. Ponieważ nie był to pierwszy tego typu zarzut, Mama… Czytaj dalej Pomimo wszystko
